Depozytariusz

Na grobie pani D. posadziłam aksamitki, begonie i żeniszki. 

Zapach tych pierwszych przypomniał mi ogród mojej mamy, ich zapach przyklejony do mojego ciała. 

Mama ich nie lubiła, a one nie lubiły mszyc. 

Rojnik, który posadziłam w tamtym roku bardzo się rozrósł. 

Zapomniałam o nim, miła niespodzianka. 

W tym roku dołożyłam mu towarzystwo rozchodnika ostrego, zabrałam go spod starej sosny. 

Sosna nie protestowała.

Może razem będzie im raźniej. 

Nie będzie tu plastiku!

Dorodny wrotycz i drobne margaretki kołyszą się obok, upatrzyły sobie inny grób.

Mydlnica lekarska otwarła szeroko zdziwione płatki, naburmuszyła się i wydęła.

Może to towarzystwo wiecznie zielonej, żywotnej tui tak ją rozsierdziło?

Kibicuje mydlnicy!

Krwawnik zupełnie stracił animusz i wigor, postanowił umrzeć.

Umiera od góry.

Czuję jesień. 

Myślę o ostatnim tygodniu życia pani D. paraliżuje mnie wina, kulę się i zapadam.

Nic nie zrobiłam. 

aksamitki, żeniszki, begonie ...

Z marmurowym nagrobkiem łatwiej o pamięć. 

Pamięć, jakby jest w cenie, dzieje się sama.

Z wszystkich osób na świecie ten kawałek ziemi przypadł w udziale mi. To trochę trudne.

Czy pamięć po nas jest tak długa jak opłata u proboszcza? 

Komu ta pamięć potrzebna..., historii przez dwa i?

Siadam na zwalonym betonowym słupie, jem batona. 

Cmentarze są trochę jak ogródki działkowe; popisowo przycięte trawniki, strzeliste tuje, plastikowe anioły, metalowe ławeczki, konewki, grabki, sekatory. Brakuje tylko oczek wodnych i biesiadnych stołów, nakrytych ceratą w kratkę.

Człowieka ciągnie do ziemi, do sensu.

Człowiek musi dotykać...,

grzebać, orać rękami,  przetrząsać, przekopywać, dłubać...,

nurzać się w brudzie, wilgoci i nieznanym,

tym czasem tylko klika,

Człowiek jest z ziemi do ziemi wróci. 

Nie kwili tu ani jeden ptak. 

Daty, imiona sentencje. 

Cisza.

Ludzie.

Dęby, jesiony, topole, jarzębiny, brzozy, graby, klony, wiązy, buki, olchy, wierzby...

dostatek aż miło!